Recenzja Laika: Aged Through Blood na Nintendo Switch

Znowu to zrobię. Moje drogi ponownie krzyżują się z niezwykle cenioną metroidvanią, a ja znów tego nie czuję. Było Nine Sols, przewinął się Bo: Path of the Teal Lotus, i o ile nie były to gry złe, to do mojej miłości na miarę Hollow Knighta czy chociażby Prince of Persia: The Lost Crown było im bardzo daleko. Laika: Aged Through Blood to na dobrą sprawę nie jest klasyczna metroidvania. Sami twórcy nazywają ją MOTORvanią, podkreślając nasz podstawowy środek transportu. Produkt ciekawy, innowacyjny (co rzadkie w dzisiejszy czasach), ale czy to nie są jedyne punkty na obronę?

Laika: Aged Through Blood przeciera szlaki i łączy wcześniej niepołączone. Gameplay z wymagających zręcznościówek 2D pokroju serii Trials, z przemierzaniem rozległych labiryntów tworzących mapę świata. Efekt ten jest brutalnie wymagający i… niekoniecznie oddający nam poczucie spełniania, czy też przeskoczenia jakiejś przeszkody. To bardziej walenie głową w ścianę, aż przepchniemy uciążliwą scenę i zobaczymy totem stanowiący tu savepoint.

W grze będziesz musiał opanować wiele rzecz jednocześnie. Wykonywać skoki godne wspomnianych zręcznościówek, bo wywalenie się oznacza śmierć na miejscu, jak i strzelać do wrogów w locie, ale korzystając z ratującego życie slow motion. Jeden raz Cię trafią - koniec gry. I ja lubię Ape Outy tego świata i inne Superhoty, ale perfekcja sterowania jest ich obowiązkiem. Tam nie może być nieścisłości, a wina zawsze musi leżeć po stronie gracza. Wiążą się one wręcz z prostotą na tym polu, której tu nie ma. Nie odbieram temu bycia niezwykle skillową gierką, ale tak okno czasowe na parowanie (którego dostępność jest marnie oznaczona), jak i samo blokowanie strzałów swoim motorem, bywa kontrowersyjne w skutkach. Ginąłem często, a frustracja rosła. I o ile jestem żywym przykładem, że wielokrotne śmierci nakręcają do dalszej gry - kocham soulsy, czy Cupheada - tak Laika się w ten model nie wstrzeliła. Nawet uważam ją za grę trudniejszą, bo na kopiec swoich trudności w postaci przeciwników, dorzuca świeże i jeszcze niedoszlifowane mechaniki.

Z grami innowacyjnymi tak bywa. Stanowią inspirację i z czasem mogą zamienić się w coś wyjątkowego. Laika to po prostu jeszcze nie ten moment, choć twórcy z Brainwash Gang robili co w ich mocy. Widać to po historii, która zahacza o wątki kolonizacyjne i imperialistyczne, jak i w formie przedstawienia - czyli ciekawej grafice. Laika nie ma terenów przesadnie nudnych, jak to było w przypadku wspomnianego Nine Sols, ale pewna doza backtrackingu jest tu wpisana w koszta. Zresztą, nawet jeśli zmieni się otoczenie, to nie zmieni się Twoja rola skakania po wszystkich rampach, co też ma swoje limity w takiej grze. Twórcy musieli zapewnić możliwość ciągłych backflipów (bo tak dla przykładu przeładowujesz broń), co zamienia niektóre walki w swoistą łamigłówkę, a niekoniecznie grę akcji - tu strzał, tam flip, a ten pocisk sparuje na wroga.

Dopiszcie do tego naprawdę fajnych bossów, którzy jednocześnie zdążą wam się opatrzeć przy kolejnej próbie ich pokonania, a dostaniecie grę solidną, ale cierpiącą czasami na kryzys tożsamości. Wymagającą maksymalnego skupienia, a nie oddającą z nawiązką super doznań. To dla mnie nie jest uczciwa wymiana. I może znów będę odosobniony, ale tej Łajce mówię na ten moment do budy. Jak zwykłem mówić – świata nie podbije.