Recenzja The Wandering Village na Nintendo Switch 2

Praktycznie przed chwilą obserwowaliśmy gromadę bobrów, która budowała nam miasto w roguelite’owym podejściu do city builderów - Against the Storm. Teraz, za sprawą Szwajcarskiego Stray Fawn Studio, przyjdzie nam zbudować swoje miejsce na… plecach wielkiego potwora.

I spokojnie, jest on gościnny i pozytywnie nastawiony do naszych prac na swym grzbiecie, ale w zamian oczekuje opieki na przyzwoitym poziomie. Podróżuje on bowiem przez apokaliptyczny świat, który potrafi nieść swoje zagrożenia. A że my korzystamy z ciepłego i spokojnego zakątku dla siebie, to ktoś brzemię tamtejszej planety musi wziąć na klatę.

The Wandering Village ma wyjątkowy setting, ale szybko objawia się jako bardzo klasyczny city builder. Ten, w którym zestaw budynków jest w większości oczywisty, a badania nad nowymi prowadzimy na liniowym drzewku. Naszym głównym zadaniem będzie okiełznanie tutejszej synergii między dowodzoną przez nas ludnością a wielkim Onbu. Choć z początku są to byty od siebie niezależne (Onbu chodzi swoimi ścieżkami i trzeba się z tym pogodzić), tak z czasem to wszystko zacznie się docierać, a możliwość jakiejś formy komunikacji też się znajdzie.

Większość czasu będziesz jednak manewrował wokół kruchych zasobów. Szczególnie ludzkich. Każdy z budynków wymaga pracowników, a dołączenie nowych jest często podyktowane trasą naszego przyjaciela. Stać będziemy więc przed klasycznymi rozterkami - który surowiec obecnie wydobywać i gdzie zainwestować moce przerobowe.

Wszystko w granicach rozsądku i dopasowanego trybu gry. Mamy tu do dyspozycji kilka poziomów trudności, gdzie poznamy historię o próbie ustalenia faktów z załamania świata znanego wszystkim, jak i piaskownice bez końca, czy tryb wyzwań ze swoimi modyfikatorami. Jest się czym bawić i do czego wracać, a że wszystko jest z pogranicza cozy - panuje tu raczej spokojna atmosfera - to na pewno jest to element warty pochwały.

 

Problemy takich gier na Switchu najczęściej zaczynają się przy sterowaniu, które nieudolnie próbuje zastąpić nam myszkę kombinacją analogów i d-pada. Czy jest lepiej niż w przypadku Against the Storm? Wydaje mi się, że tak. Czy to oznacza, że jest dobrze? Niekoniecznie. Ciągłe manewrowanie wokół konkretnych części interfejsu jest uciążliwe, a skrojony pod komputery tutorial bywa przy konsolowej wersji zbyt oszczędny w słowach. Ot, zrób to, a niekoniecznie podpowiedź, jak tego dokonać na kontrolerze.

O wiele lepiej wygląda kwestia techniczna, bo na Switchu 2 działa to bez żadnych zastrzeżeń. W tym przypadku to akurat ważne, bo gra lubi się pochwalić swoją artystyczną stroną, pozwalając na maksymalne zbliżenia, doglądając naszych wieśniaków, jak i oddalenia, gdzie poczujemy ogrom otoczenia i Onbu kroczącego po mapie. Uroku temu odmówić nie można.

Tyle że urok i modyfikatory, choć to i tak sporo!, nie zrobią z tego gry koniecznej do ogrania. Nawet nie wiem, czym bym ją ochoczo polecał zawziętym fanom city builderów, bo możliwości budowania (i tu nie mówię o grzbiecie Onbu) są dość ograniczone. Budynki oklepane i schemat może okazać się zbyt nużący. Ta cozy atmosfera dla jednych będzie wabikiem (i to raczej ci, którzy niekoniecznie spędzają X godzin nad gatunkiem), a innych zwyczajnie od tytułu odepchnie.

Dziękujemy za klucz do recenzji firmie Future Friends Games