Recenzja Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutants Unleashed na Nintendo Switch

Cowabunga wszystkim! Żółwie znów atakują z kolejną grą. Miałem okazję zrecenzować przeniesione z automatów Wrath of the Mutants (do dziś odruchy wymiotne), czy całkiem przyjemnego rogala Splintered Fate. Szczególnie ten drugi był czymś świeżym, bo odskakiwał od typowego beat’em upowego podejścia na grę z Turtlesami. Owszem, było tam sporo walki, ale jednak ubranej w nieco odważniejsze szaty.

A jeśli o odwadze mowa, to co powiecie na Żółwie w świecie Persony? O ile Mutants Unleashed na wszystkich prezentacjach jawiło się jako kolejna bezmyślna łupanka z czwórką ulubieńców na czele (nie szydzę - lubię!), to efekt finalny nie ma z tym aż tak dużo wspólnego.

Mamy tu do czynienia z bezpośrednią kontynuacją zeszłorocznej kinowej animacji Mutants Mayhem, która za sprawą podobieństw do Spiderverse zebrała bardzo pozytywne recenzje. Film miał świetnie dobraną ścieżkę dźwiękową, był zabawny i umówmy się, długo nic lepszego Turtlesy nie dostaną w kinie. I mówię to mimo tego, że jestem zacietrzewionym fanem klasyki, a wszelkie odstępstwa od przyjętych tam norm kwituje zgrzytem.

Film kończy się na pojednaniu ludzi z mutantami. Leo, Raph, Mickey i Don będą teraz mogli chodzić do szkoły, a ich życie nie będzie zamykało się na wychodzeniu w nocy z kanału. Są teraz normalnymi obywatelami!
KONIEC

Świetnie wpisuje się to w prezentowaną tu Personową narrację, gdzie nasz czas będzie podzielony na obijanie zagrożenia i wykorzystywanie relacji, by odkryć przed bohaterami nowe możliwości - zyskasz przychylność postaci, to dostaniesz level (zaznajomionym z fenomenem popularnego jRPGa nie muszę przedstawiać, jak kluczowe są tam elementy socjalne). Za dnia przyjdzie nam odwiedzić nowych znajomych, porozmawiać z nimi na ważne tematy i dzielić się spostrzeżeniami o nowej rzeczywistości. W tej materii mocno odczujecie odświeżoną formę nastoletnich Ninja. Nie ma tu mowy o jakimkolwiek mroku, a jest o poprawności politycznej. Tak nie rób, tak nie wypada. To po prostu Turtlesy naszych czasów, poruszające często obecne rozterki społeczeństwa. Szczerze? Rozumiem, jeśli ktoś to doceni, choć takich prawdziwie naszych tematów nie będzie tu aż tak wiele, ale mnie to drażniło. Nie to, że poruszają w ogóle te tematy, którymi ja nie zaprzątam sobie głowy (za stary jestem), a sposób, w jaki to robią. Często śmieszkowy, gimnazjalny, przesadnie infantylny. To po prostu nie są moje Turtlesy. I nic tego nie zmieni.

Jeśli już odejdziemy od nowej wizji, z którą nie każdy musi się nie zgadzać, to zostanie nam lajtowa Persona. Teleport do lokacji, rozmowa, ewentualnie zadanie poboczne. Mamy żyć tym światem i chłonąć go w pełni. Daleko temu do wzorca, z którego czerpali, ale z racji, że wykorzystano tu głosy z filmu, to sposób prezentacji jest godny pochwały. Nie dość, że wszystkie kluczowe dialogi zostały w pełni zdubbingowane, to ten styl graficzny się świetnie sprawdza - nawet na Switchu! Jego komiksowość bardzo zgrabnie się tu odnajduje, tworząc obraz tak samo przyjemny dla oka, jak było to w przypadku wspomnianej pełnometrażówki. Mutants Unleashed brzmi i wygląda zaskakująco dobrze!

…I tu wypada oddzielić grubą kreską wstydu całą resztę, która już nie dojeżdża do wytyczonych przez inspiracje standardów. W parze z odważną Personową próbą powinien iść tamtejszy poziom rozbudowania, którego Żółwie nie mają. Bardzo wtórne będą zadania i aktywności poboczne, a jeszcze biedniej wygląda roster naszych przeciwników. Lista pewnie zamknęłaby się na palcach dwóch dłoni, nie licząc ewolucji, które na dobrą sprawę zmieniają niewiele. Muchy spotkałeś jako pierwsze, to wiedz, że będą Ci latać i przeszkadzać do końca. Niższy budżet produkcji (bo to max. AA), gdzieś musiał nam się objawić i tam widać go najmocniej - lokacje i przeciwnicy.

Samą walkę… akceptuje, choć to bardzo beat’em upowe klepanie do znudzenia (zaznaczam dla przyzwoitości, że ja bardzo lubię beat’em upy). Nie jest rozbudowana, a nawet jak stara się być, to nie warto zaprzątać sobie tym głowy. Wpadasz, masakrujesz, idziesz dalej. Większość walk kończysz na ocenę S, co zwiększa punkty doświadczenia do wydania w bazie wypadowej. Podobno jest tu rolka, unik, blok, ale bez tej wiedzy też sobie dacie radę.

Danie główne za nami, więc przejdźmy do deseru. Nie da się w to grać! :) Może to tylko kwestia Switcha, a już na pewno jego ten problem dotyczy najmocniej. Ilość loadingów w tej grze jest przytłaczająca. Sekwencje bitewne są na dość małych przestrzeniach, więc zanim się obejrzysz, to będziesz musiał przejść do kolejnej - LOADING. Tam obijesz dwie fale wroga i znów napotkasz ścianę - LOADING. Wrócisz do bazy i wybierzesz teleport - LOADING. Tam pogadasz chwilę - LOADING. A każdy z nich to jakieś kilkadziesiąt sekund… Ile wytrzymasz? Niby czeka Cię przyjemny widoczek, prosta sympatyczna walka, ewentualnie ciekawa rozmowa, ale stawiam, że szybko odpadniesz. Technicznie jest to produkt nieprzystosowany do spożycia.

Bo tak jak był to projekt ambitny i nietypowy, tak szybko jawić się będzie jako przerost formy nad treścią - a już na pewno przerost loadingów nad treścią. W bardziej dopieszczonej formie tę grę dałoby się naprawdę docenić. Nie byłaby nigdy żadną perełką, ale fajnym rozluźniaczem, który najbardziej doceniliby fani filmu/nowych Żółwi. A tak - wczytywanie, proszę czekać na ocenę.