Recenzja The Legend of Heroes: Trails into Reverie na Nintendo Switch

Trails into Reverie to część większej całości. Zaczynanie przygody z serią od tej odsłony jest wysoce niewskazane. Łączy ona historię poprzedniczek, których nieznajomość utrudni odnalezienie się w tym świecie - bardzo! Niby znajdziemy w menu ich streszczenie, ale w mało przystępnej formie i nie nadrobimy nim klimatu. Japończycy z Reverie mogli się zapoznać kilka lat temu, a od 7 lipca 2023 roku dołącza do nich reszta świata dzięki przeniesieniu na język angielski.

The Legend of Heroes, to ogólnie jeden z trudniejszych jRPGowych tasiemców do okiełznania. Może nie skrywa w sobie totalnego chaosu, do którego potrzeba poradnika jak Kingdom Hearts, ale wciąż za sprawą ogromu odsłon i podziału na różne opowieści stanowi wyzwanie. Tutaj krzyżują się fabuły - Crossbell, przedstawiona w Trails from Zero i  Trails to Azure, oraz ta z kwadrologii Trails of the Cold Steel.

Wrzuceni na głęboką wodę, zaczynamy od odbijania okupowanego przez imperialne siły miasta, by potem przenieść się do Erebonii, gdzie pod przewodnictwem Reana Schwarzera i jego podopiecznych poszukujemy zaginionego księcia. Dopiszmy do tego tajemniczego i zamaskowanego “C”, wraz z jego nietypową paczką, a dostaniemy komplet protagonistów, między historiami których będziemy się przełączać na przestrzeni całej gry.

Posłuży nam do tego system Crossroads. Pozwala on na przełączanie się w dowolnym momencie między trzema opowieściami. Jeśli jednak zbyt dużą porcję przejdziemy w jednej, zostaniemy zmuszeni do nadrobienia pozostałych, by zachować spójność. Zabieg bardzo ciekawy, wygodny, czasami pokazujący nam to samo wydarzenie z dwóch stron widzenia - za rzadko, chciałoby się więcej.

Dostaniemy pod swoje skrzydła ogrom postaci (około 50), choć z niektórymi ciężko będzie się zżyć, bo tak szybko odchodzą. Znajdą się pewnie faworyci fanów potraktowani tu po macoszemu, co niekoniecznie mi pasuje. Nie mam problemu z poświęceniem choćby i jakiegoś ulubieńca, ale niekoniecznie przemawia do mnie ciągła rotacja. Lubię przeżywać daną przygodę w zwartej ekipie, wczuć się w otaczającą ją aurę, a nie witać i żegnać po rozdziale, czy nawet mniej. Możliwość zabawy nimi w hubie łączącym niewiele tu zmienia.

Zdemaskowanie tajemnicy wokół postaci C też pozostawia wiele do życzenia. W zasadzie trudno mówić o zdemaskowaniu, bo to po prostu się dzieje. I to stosunkowo wcześnie. Bardzo antyklimatyczny moment, w aspekcie, który mógł być pielęgnowany na przestrzeni całej kampanii. Ogółem mam wrażenie, że przy tej ilości postaci, gdzie większość staje się osiemnastym kołem u wozu (z racji braku czasu), oraz okazjonalnych dłużyznach, mamy obraz, przy którym ciągle powtarzałem - mogło być znacznie lepiej.

Choć starałem się pobieżnie przybliżyć elementy składowe w kontekście fabuły, tak gameplayowo mogę się ograniczyć do serii Cold Steel. Wygląda to na produkt tak zbliżony - jakościowo i mechanicznie - że mógłby śmiało zostać nazwany piątą częścią. Zaznajomieni nie będą mieli problemu w odnalezieniu się, a nieświadomi - pomijając, że w ogóle podziwiam za próbę okiełznania - doznają lekkiego szoku przy wymagających walkach.

W teorii nie ma tam nic, czego by nie znali z innych jRPG - turowy system, kolejki, statusy, mocarne ataki łączone - ale poziom trudności nakazuje się mieć na baczności. Dość powiedzieć, że nasze postaci nie grzeszą HP przy atakach przeciwników, a ich właściwe wykorzystanie jest kluczowe dla powodzenia.

Pole walki wygląda bardzo schludnie, czytelnie i intuicyjnie. Gorzką pigułkę należy przełknąć przy niezliczonej ilości bonusów i zależności, które są nam narzucane - łącząc dla przykładu postaci w pary mające swoje osobne ataki.

Nie znajdziecie tu Octopath Travelera, który był przystępny i wręcz do siebie zapraszał, a coś, przed czym trzeba będzie wziąć głęboki oddech, gdy tutorial spróbuje was nauczyć kolejnej rzeczy. Całość wymaga czasu i nie jest typem gry, którą można się bawić z doskoku. Samo modelowanie jednej postaci za sprawą klejnotów jest czasochłonne.

To wciąż bardzo udany jRPG, który stawia przed graczami potężną blokadę w postaci poprzednich części uniwersum. Trudno uznać to za minus, bo fani będą zakochani, widząc wszystkie postaci z trzech sag w jednym miejscu. A ktoś, kto pominął choćby poszczególne elementy - patrz niżej podpisany - może odczuć dyskomfort, którego nie przeskoczy. Gdzieś zostanie przytłoczony.

Jak nie przez fabułę i walkę, to przez zatrzęsienie pobocznych aktywności, które wnoszą wiele do uniwersum i poszczególnych postaci, ale niekoniecznie do samego trzonu fabularnego Trails. Pospinali wątki, które tego wymagały, ale wciąż nie mówią sobie dość. Cieszy dodanie angielskiego dubbingu - chyba pierwszy raz w historii - ale przy tak powolnym tempie rozwoju pewnie pominę kolejne odsłony, gdy spróbują mnie zaskoczyć jeszcze jakimś super rozbudowanym zwieńczeniem, które na dobrą sprawę ciężko nazwać epilogiem.