Recenzja Super Adventure Hand na Nintendo Switch

To będzie szybkie. Niedawno recenzowałem dla was grę Marble It Up! Ultra. Produkcję mniejszego kalibru, gdzie prowadząc kulkę, musieliśmy dojechać na koniec planszy. Opierała się ona na fizyce i z tego też czerpany był największy fun. Nasz wysiłek był wyceniany, dostawaliśmy punkty, nagrody i odblokowywaliśmy kolejne światy. Znany rodzaj, gdzie najczęściej naszym największym rywalem jesteśmy sami dla siebie i musi od nas bić chęć pobijania własnych rekordów. Super Adventure Hand to mniej więcej to samo, tylko z humorem. Premiera miała miejsce 21 września 2023 roku. 

Dłoń została skopana przez bandę stóp. Taki punkt wyjściowy dla naszych akrobacji przewidziało studio Devm Games - intro bajkowe i naprawdę bardzo ładne. Obici, zostawieni w środku lasu, musimy… w zasadzie niezmiennie dojść do końca planszy, bo najwyraźniej na tym polega nasza zemsta.

Naszą dłoń możemy modyfikować. Dodawać odcień skóry, dodatki na nadgarstek, czy malować paznokcie. Mańkuci nie zostali pominięci i jeśli ich dominującą ręką jest lewa, to taką też mogą grać. Teraz łatwo o obrazę moralności, więc miło, że twórcy pomyśleli nawet o tym. Wszędzie czuć, że nikt nie traktuje tej gry poważnie, co akurat jest jedynym zrozumiałym podejściem.
 

 

Nie uniknę bezpośrednich porównań do całkiem świeżego Marble it Up, więc nawet nie zamierzam się z nimi kryć. Mechanikę przygód ręki o wiele bardziej doceniam. Jest w niej ten pierwiastek innowacji. Dłoń porusza się na palcach, swoimi ruchami przypominając pająka. Opuszki jednak ma na tyle chwytne, że Peter Parker by się ich nie powstydził. Jeśli do czegoś doskoczysz, to na pewno się też złapiesz. Coś, co wymaga od nas małego dostosowania, ale szybko staje się drugą naturą.

Przedzieramy się przez kolejne levele, gdzie każdy trwa maksymalnie kilka minut - początkowe wręcz sekund. Naszym zadaniem jest dotrzeć tam jak najszybciej, a po drodze zebrać porozrzucane znajdźki. Łatwo sobie wyobrazić, że poziom trudności szybko skacze i początkowe luźne hasanie zamieniamy w desperacką walkę o przetrwanie. Są przeciwnicy (przeklęte stopy), którzy zamierzają nam utrudniać dotarcie do celu, jak i przeszkody środowiskowe - od zapadni, przez ostrza, aż po ogień. Tutaj raczej standardzik. Niekoniecznie mnie przekonywało łapanie, które działa mało intuicyjnie i częściej rodzi frustracje. Idzie to w parze z tym opartym na fizyce gameplayem, można sobie okazjonalnie to tłumaczyć stylem rozgrywki i obracać w żart, ale mi ani nie było do śmiechu, ani do prób okiełznania jego działań. Trzymałem przycisk - czasem chwycił, czasem nie.

Pole, w którym Super Rąsia mocno odstaje od kulkowego kuzyna, to cała otoczka. Ta obudowa i dodatkowe tryby rozgrywki. Tam mieliśmy choćby tryb online, cały sposób podania był o wiele bardziej apetyczny. Tu raczej suche menu i kolejne poziomy. 

Gra dla wąskiego grona odbiorców, którzy lubią pokonywać samych siebie. Z humorem, który jednak nieznacznie będzie dolewał nam paliwa. W końcu nam powszednieje i zostaje tylko radość z coraz dziwniejszych tras. Czasami śmiech ze spektakularnego upadku i… to już.

Nie chcę kłamać, bo jak do gry przysiadłem, tak trudno mi było się oderwać. Krótkie misje sprawiają, że łatwo przekonać samego siebie do włączenia kolejnej. Czy to wystarcza? Na pewno to jakiś atut. Paznokcie pozostawiam jednak nieobgryzione. Chętni mogą zerknąc na eShop w poszukiwaniu dema - w końcu tak rzadko są nam dane.