Recenzja Missing Banban na Nintendo Switch

Ledwo skończyłem prequel Garten of Banban 0, a już przyszło mi wrócić do świata wykreowanego przez Euphoric Brothers. Uniwersum, gdzie w centrum stoi przedszkole i jej podejrzanie uroczy rezydenci. Pojawiły się jednak uzasadnione narzekania o kończącą się przydatność dla świata tego typowego symulatora chodzenia. Pomysły wyraźnie się kończą, a kolejne epizody są już dedykowane WYŁĄCZNIE najbardziej zajawionym, tracąc pewnie co przystanek kolejną garść odbiorców. Na ratunek przychodzi zmiana twórcy (tym razem będzie to Simon Carny) i jego szeryf Toadster!

Missing Banban to side-scroller akcji, gdzie skakanie mieszać się będzie ze strzelaniem, co już na start niesie niezbędną Banbanowi świeżość. Niezmieniony pozostanie jednak charakter produkcji, który zamierza przerazić przesadną radością i przedszkolną naiwnością. Dalej towarzyszyć nam będą jaskrawe kolory i graficzna bieda - inaczej się tego nazwać nie da - co nie oznacza pewnych zmian. Oczywistych jak kamera i pozytywnych, jak ukłon w kierunku bazgrołów dziecka. Tu już nikt nie próbuje nas czarować, że coś będzie normalne. To koszmar zrodzony z tony słodyczy, co przy akceptacji stylu powinno się spodobać. Kicz z założenia i z zamiłowania, ale niestety nic później nie sięga do peaku, jakim jest początkowy etap (widoczny u góry w walce z giga ślimakiem).

Słoneczko się uśmiecha, potwory atakują z takim samym pozytywizmem, a gracz… nudzi się. Nie ukrywajmy, że nie będzie to żaden szczytowy pokaz side-scrollerowej akcji na miarę Iron Meat czy Huntdown. Missing Banban nie sprawi nagle, że gra otwiera się na nowych odbiorców. Ani nie będzie przesadnie atrakcyjna dla młodszych, a już na pewno swoimi mechanikami nie zauroczy starszych. Z nimi jest jak z budową cepa - tu skok, tam strzał i się baw. Fajnie, że twórcy dbają o dostarczenie nowego arsenału na przestrzeni tych dwóch godzin, ale finalnie na niewiele się to zdaje. Skoki są nienaturalnie wydłużone i adekwatnie do grafiki pokraczne. Strzał dostał możliwość doboru kierunku (wow?), ale w zasadzie to by było na tyle.

Z racji, że jest to przygoda na niecałe 2h i odbywa się na przestrzeni 6, czasami stanowczo za długich leveli, to trudno napisać coś więcej. Doceniam powiew świeżości, który niesie, ale to poboczny projekt podrzędnych horrorów. Traci jednocześnie tę wartość streamingową, którą niosą ze sobą (często tanie) strachy Gartenów. A wszyscy wiemy, że to ich koronny argument.