Recenzja Mediterranea Inferno na Nintendo Switch

Mediterranea Inferno to visual novelka inna niż wszystkie. Bierzę na tapet trójkę przyjaciół, którzy kiedyś byli wręcz celebrytami w swoim Mediolańskim regionie. Każde ich wejście do klubu było szeroko omawiane, każdy ich gest analizowany. Nazywali ich I Ragazzi del Sole (Słoneczni chłopcy).

Pod tą imprezową maską byli jednak tylko młodzi ludzie. Każdy ze swoimi lękami. Ich dotychczasowe życie i znajomość została wystawiona na ciężką próbę podczas pandemii Covidu, która jak wiemy, mocno szerzyła się w Italii. W Mediterranea Inferno prześledzimy ich pojednanie po wszystkich lockdownach. Te trzydniowe wakacje w domu dziadka będziemy mogli sprawdzić na Nintendo Switch od 5 marca 2024 roku.
 

W zasadzie nie tyle sprawdzić, co wytyczyć im ścieżkę. Mediterranea to VN, w którym podjęte przez nas decyzje będą miały bardzo duży wpływ na zakończenie opowieści. Ta nie jest przesadnie długa (ok. 3 h), ale zachęca się nas do jej ponawiania, by poznać wszystkie problemy trapiące trójkę bohaterów.

Są nimi charyzmatyczny Claudio Visconti, będący dziedzicem bogatej i znanej rodziny, imprezowa bestia Andrea, której największym lękiem jest samotność, oraz Mida, jako kapryśna “królowa nocy”.

Problemy wszystkich są oczywiście daleko idące. Opowieść zahacza o miłość, pragnienia, seks, narkotyki i brak planu na swoje dorosłe życie. Na pewno nie jest to gra dla młodszych odbiorców, a i jej niejednoznaczność może nie przypaść wszystkim do gustu. Jest to gra szyta artystycznymi nićmi. Jedni poczują się zaintrygowani, u innych forma przerośnie treść.

Nasze decyzje nie będą zamykały się tylko w ramach opcji dialogowych. Czasami wypowiemy się jako nasi bohaterowie, ale głównie zdecydujemy, kogo plan na nocne wyjście będzie wprowadzony w życie i… kto skorzysta z pozornej uciechy niesionej przez tutejszy narkotyk "owoc mirażu". W skrócie - czyja głowa odleci w nieznane. Te momenty są najbardziej okraszone gameplayem, bo w nich poddajemy bohaterów różnym pokusom, które autorom dały szerokie pole artystycznego popisu. Mamy (skromną) możliwość poruszania się po dostępnych terenach, obserwując coraz bardziej niepokojące projekcje w głowach Słonecznych chłopaków.

Choć całość zahacza o horror i bywa bardzo niepokojąca, tak jako dzieciak karmiony Silent Hillami tego świata, moja poprzeczka wymagań jest zawieszona bardzo wysoko. Bywa wręcz nieosiągalna i oczekuje kroczyć po tej krawędzi szaleństwa na całej szerokości. Mediterranea Inferno mi to dała dopiero na ostatniej prostej. Jasne, te wszystkie odloty są dziwne, szybko zaczynasz kwestionować ich aplikacje, ale na tym ta gra polega. Ona cię kusi (w nieszkodliwy sposób), żebyś sprawdził, co tym razem objawi się przed oczami jednego z protagonistów. Niewykluczone, że tylko tak poznasz ich lepiej. Z drugiej strony, czy przyjęcie nieodpowiedniej ilości i zmierzenie się z prawdziwym światem będzie dla nich do okiełznania? Ich głowy w okresie Covidowego dojrzewania mogły skręcić w nieodpowiednim kierunku.

Jakkolwiek nie analizować tej historii, Mediterranea Inferno jest grą wyjątkową. Ciekawą i nawet jeśli porusza wątki trudne, to napisana jest w sposób dość lekki i przystępny. Adekwatnie młodzieżowy. Zakończenie zazwyczaj jest tak wyraźne i stanowcze, że chęć ponownego sprawdzenia może być tak samo duża, jak bohaterów na ugryzienie Owoców mirażu.