Recenzja Extremely Powerful Capybaras na Nintendo Switch 2

Masz wolne dwie dyszki? Zwykle to jest próg cenowy dla wszystkich survivali, które chciały być wampirami. Vampire Survivors okazało się gigantycznym hitem i pociągnęło za sobą ogrom naśladowców. Ci, jak widać po bohaterze dzisiejszego tekstu, pojawiają się nieustannie. Extremely Powerful Capybaras bierze znany schemat i tłumaczy go na język pociesznych zwierzaków.

Z tą dzisiejszą premierą to małe oszustwo. Gra faktycznie odwiedziła Nintendo Switch 25 września 2025, ale na PC była dostępna od grudnia 2023. Nie słyszeliście? Jakoś mnie to nie dziwi. Świata te kapibary nie podbiły, a w peaku bawiło się tym nieco ponad 1000 osób. Oceny użytkowników wskazują na mieszany odbiór i… to kolejna rzecz, w której do zdziwienia będzie mi daleko.

Schemat rozgrywki jest doskonale znany. Przetrwaj! Zaczynasz z podstawowym atakiem na środku planszy i musisz wytrzymać określony czas. Zbierane z pokonanych wrogów kryształy wzmacniają Twoją postać, dają kolejne levele, a za nimi kryją się nowe umiejętności. Wrogów oczywiście cała masa, a wampiry nas nauczyły szukać choćby małego skrawka spokoju.

Gatunek kręci się wokół tworzenia buildów. Poznawania synergii między kolejnymi skillami i próby stworzenia maszyny do zabijania. Extremely Powerful Capybaras tak zgrabnie sobie z tym nie radzi. I nie powinny działać tu wymówki, że to gra mniejsza, bo przecież wampiry też nią były. Ona jest po prostu kiepska.

Zacznijmy od tempa prowadzenie rozgrywki - kapibary są wolne. Bardzo wolne. Samym ruchem sprawiają, że run sprawia wrażenie znacznie dłuższego niż wymagane 15 minut. Dłuży się przez ich chód, rozciąga przez ich strzały. Wyścig kropli deszczu po szybie, wydaje się bardziej dynamicznym zajęciem.

W tym mozolnym środowisku nie ma też za wiele różnorodności wewnątrz skilli. Nie jest ich za wiele, a te, co są, wcale nie budzą większego entuzjazmu. Próbują nieudolnie kopiować wampirze standardy i nawet tego nie są w stanie zrobić poprawnie. Są jak uczeń, który ściągał od klasowego prymusa, a i tak zawalił kartkówkę.

Inna sprawa, że samo otoczenie jest klaustrofobicznie małe. Nie jest to wielka zbrodnia, bo taktyką mogą być i tak okrężne ruchy - krzyżówka eksterminacji z późniejszym zbieraniem levela. Tylko VS wykorzystało większe tereny dla sekretów. Często nawet pozornego kopiowania assetów, by finalnie odwdzięczyć się jakimś odkryciem. Takich tajemnic jest tam mnóstwo i nie zdziwiłbym się, gdyby dotąd nie wszystkie zostały rozwiązane. W tym też tkwi piękno (i ogrom) tej gry, do którego kapibary nawet nie chcą podjeżdżać. Rozwój jest tu szalenie liniowy i nudny.

Podobna nijakość cechuje przeciwników. Zdecydowanie za rzadko niosą coś ekstra. Większość to preferujące walkę wręcz kreatury, które nawet nie bardzo chcą przyspieszać swoje ruchy w naszym kierunku. Jedna zmienna, która moim zdaniem się tu udała, to implementacja bossów na koniec każdej z plansz. Nie to, że są oni jacyś wyjątkowi i fajni, ale samo finiszowanie walką z szefem (a nie czekania aż śmierć przyjdzie i nas zabierze) generuje jakieś emocje.

Nie ukrywajmy jednak - to żaden powód, żeby dawać tym zwierzakom szanse. Powiedzmy, że grafika jest sympatyczna i stylistyka pasuje do koncepcji, ale więcej miłych rzeczy nie mam w repertuarze. I z perspektywy czasu spędzonego z tą grą, mam nieodparte wrażenie, że to taka tania kapibarowa zagrywka, żeby przyciągnąć odbiorcę. Kusić go sympatią do zwierzaków… a potem zawieść całą resztą.