Recenzja Disney Villains Cursed Cafe na Nintendo Switch

Kiedy zobaczyłem ten tytuł na niedawnym pokazie poświęconym pierwszemu Switchowi, gdzieś z tyłu głowy zaświeciła się lampka, że to może być free-to-play. Jakaś luźna mobilna odskocznia przepełniona mikropłatnościami. Zerknięcie na eShop pokazało 60 złotych przeszkód do takiego stanu rzeczy, ale nic nie stało na tym, żeby spróbować podjąć się recenzji nie wiedząc o grze absolutnie nic.

Jeśli od kawiarni przepełnionej antagonistami oczekujesz doświadczenia z zarządzaniem zasobami, jakąś decyzyjnością, czy koniecznością pozostania czujnym na podkręcone piłki rzucane przez grę - jak Papers, Please czy Lil’ Guardsman - to tutaj temat zostanie jedynie liźnięty. Niby opiera się na tym powłoka, ale środek już zaoferuje inne smaki. A te nie są przesadnie popularne, więc określmy je na starcie. Disney Villains Cursed Cafe to przede wszystkim visual novelka.

Zostajemy zatrudnieni w magicznej kawiarni, gdzie próżno szukać szefa, a na stole leży jedynie stara księga. Odczyt pierwszego hasła sprawi, że miejsce zostanie przepełnione przez znane Disneyowe czarne charaktery, które traktują to jako bazę wypadową, czy też miejsce relaksu i podpijania eliksirów. Te oczywiście mają różne właściwości, a nam pozostaje reagować na prośby klientów. Od zionięcia ogniem, przez teleportację, aż po szybkie pozyskanie jakiejś wiedzy. Efekty są różne, ale prawdę powiedziawszy, stanowią rolę drugorzędną. Będą one świadczyć o zyskaniu sympatii danej postaci, która w podzięce przyniesie nam jakieś prezenty, a te wykorzystamy na kolejne, bardziej specjalne eliksiry.

Mechanika jest zbliżona do innych reprezentantów tego “decyzyjnego” gatunku. Pomocnicza księga z recepturami jest zawsze pod ręką i choć docelowo dobrze by było się nauczyć niektórych przepisów - które często składają się z dwóch komponentów - to przy tylu nietypowych smakołykach w szafie i przeciętnym napędzaniu fabularnym, uważałem to za zbędne. 

To po prostu nie wciąga. Sens takich gier tkwi w naszym zaangażowaniu i sprytnemu projektowi kolejnych zagadek. Cały czas na baczności, cały czas z zaciekawieniem, co przyniesie następny klient. Całkiem niedawno pojawiło się na PC Do No Harm, które wcieli nas w rolę nowego lekarza w Lovecraftowskiej wiosce. I choć też nie jest to jakiś wielki tytuł, który bym każdemu polecał, to nawet tam dało się zachłysnąć tajemnicą w historii, a nasze wpadki mogły skończyć się zgonem pacjenta. Tu takich rzeczy niezmiernie brakuje.

Gra nie robi nic, żeby nas mocniej zaciekawić. Tak jak zaczyna, tak samo kończy. My zostaniemy po prostu zapętleni w te 20 kilka dni, gdzie wybierzemy kogo obsłużyć/z kim porozmawiać/pchnąć relację dalej i… to tyle. To naprawdę tyle. Oczywiście postaci z Disneya przeważnie budzą pozytywne skojarzenia, więc i tu musimy je bardzo mocno kochać, żeby czytać ich wszystkie linie dialogowe. Szkoda, że nikt nie pokusił się o pełny voice acting, który znacznie ułatwiłby przyswajanie całości. W tym aspekcie poszli na łatwiznę i w zasadzie taki pogląd mógłbym mieć na całą produkcję.

Sklejona na szybko. Nawet klientela zamknie się w zaledwie garści osobistości, która szybko może się opatrzyć. Przyjdą z nowymi problemami, ale w tym samym stroju i z tymi samymi reakcjami. Po prostu pooglądasz kolejne obrazki i z czasem domniemam, że będziesz chciał przeklikać się do swobodnego tworzenia eliksiru. Bycie potionistą to oczywiście klikanie z odpowiednie składniki i zakończenie przyciskiem tworzenia. Nie ma tu żadnych dodatkowych mechanik, co pozwala żyć w przekonaniu, że ta gra musi trafić na komórki. Całe szczęście Switch dowiózł sterowanie dotykowe, które znacznie usprawnia proces - kolejny argument za apką na telefonach.

Nie jestem w stanie polecić tego Disneya, nawet fanom Disneya. Ci nie zawsze muszą mieć w sobie pierwiastek sympatii do VN-ek, który tutaj wydaje się absolutnie niezbędny. Spoko, że jest Gaston, Jafar i cała reszta świty, ale niewiele mi po tym. Gra nie miałaby racji bytu, gdyby podmienić te znane charaktery, a to już poważna czerwona flaga.