Recenzja Balatro na Nintendo Switch

Balatro jest debiutancką grą studia LocalThunk. W morzu rogalowych karcianek, gdzie za pomocą energii zadajemy ciosy i blokujemy nadchodzące obrażenia, oferują oni coś całkowicie innego. Już na bazie samego pomysłu trudno nie być zaintrygowanym, bo ten roguelite korzysta z prawdziwej talii kart i pokerowych podstaw. Mieszanka banalna i piekielnie wciągająca, która szybko zyskała sporą sympatię u użytkowników Steam (Przytłaczająco pozytywne 2003 recenzje). Premiera na Switcha odbyła się tego samego dnia - tj. 20 lutego 2024 roku.

Choć pożycza ona część zasad i korzysta z tamtejszej terminologii, Balatro w żadnym stopniu nie jest pokerem. Nasze zadanie w każdej kolejnej turze jest proste - uzyskać wymagany próg punktowy. Określany jest on przez żetony, a wymagana wartość wzrasta z każdym kolejnym “levelem”.

Każdy level składa się z trzech Blindów, tj. progów, które musimy przejść, gdzie tylko ostatni jest obowiązkowy. Jest on określany tutejszym bossem i strażnikiem stojącym przed większymi wygranymi. To, czy lepiej pominąć Blinda i przejść do następnego, pozostaje w gestii gracza.

Do punktowania używamy naturalnie rozdanych nam kart, za pomocą których budujemy układy pokerowe. To w zasadzie jedyna rzecz, jaką wypada kojarzyć, by bez przeszkód bawić się w Balatro - choć jeśli ktoś żył pod kamieniem, to i na to znajdzie się tablica z przykładami. Bazowo mamy 4 ruchy na uzyskanie wyniku. W każdym z nich rzucamy karty w odpowiednim układzie i na tej podstawie obliczany jest nasz wynik. W przypadku jak ręka nie daje nam żadnego satysfakcjonującego układu, każda runda pozwala nam na określoną ilość wymian maksymalnie do 5 kart.

Wynikiem jest ułożenie układu + punkty z każdej karty (As, król, dama - 10pkt, a reszta wiadomo), które mnożą się przez określoną wartość. Tu zaczyna się esencja zabawy, bo bazowe wyniki daleko nas nie dowiozą. Na mnożenie możemy wpływać na różnorakie sposoby, a kluczowe będą Jokery. W grze jest ich 150 rodzajów, każdy z innym działaniem. Są jak rogalowe perki, które pomagają nam osiągnąć cel - gwarantują jakieś mnożenie lub oczekują konkretnej karty w zestawie. Możemy ich jednak posiadać maksymalnie 5, więc trzeba będzie wybrać mądrze i dostosować do sytuacji.

Jeśli brzmi to prosto, to szybko zrewidujecie swój pogląd i dacie się przytłoczyć szybko rosnącymi progami żetonów. Bossowie mają swoje założenia, które potrafią wykluczyć jeden kolor z naszej talii lub uniemożliwić wykorzystanie kart, których użyliśmy w poprzednich Blindach. Losowe rzeczy, lekką ręką wytrącają nas z pozornie dobrze prosperującego runu.
 

I w tym minimalistycznym programie zawarto masę różnych zmiennych, które czekają na odkrycie. Balatro to gra, przy której naprawdę można pogłówkować nad najlepszą ręką Jokerów, ale nie można obejść się bez “szczęścia w kartach”. Wciąga tą swoją lekko psychodeliczną oprawą, choć trudno tu oczekiwać cudów i wizualnego nakręcenia. Graficznie nie sposób nie posądzić o monotonię, bo ten stół będziecie oglądać bez końca. Tak jak prosty jest punkt wyjścia, tak adekwatna do niego pozostaje cała reszta.

To niekoniecznie ten rogal, który odblokowanymi perkami sprawi, że będziemy lepsi na starcie. My go po prostu poznamy lepiej i będziemy bardziej świadomi w działaniach. Zapewniam, że pierwsze podejście będzie podszyte lekką niepewnością. Ani nie uznasz tego za grę ładną, ani niekoniecznie Cię przekona, mącąc w głowie kolejnymi rzeczami do nauczenia. Docenią ją jednak ci, którzy pozwolą się pochłonąć. Dobra na krótkie sesje, które mogą niebezpiecznie się zsumować na kilkadziesiąt (set?) godzin.

Świadomie większość tekstu zawiera zasady, bo i to one określają tutejszą wartość. Balatro to ogrom opcji do przemyślenia. Talię z czasem będziemy zmieniać, poszczególne układy levelować, a Jokery odblokowywać. Mała gra, a cieszy i wciąga niemiłosiernie.