Recenzja Terracotta na Nintendo Switch

Terracotta to nowa logiczna pozycja dla zwolenników domowego główkowania. Dzieło Appnormals Team przykuwa uwagę wyjątkowym stylem artystycznym. Terakotowa Armia (figury z wypalonej gliny) powstała, by strzec Pierwszego Cesarza Qin. Zbudowana w naturalnych proporcjach miała pomóc odzyskać mu władzę w życiu pozagrobowym

W grze wcielamy się w bezimiennego członka wspomnianej armii. Jako jedyny nie został on objęty klątwą, a teraz zamierza pomóc pozostałym. Pozornie przypominają oni naszych wrogów, atakują, gdy tylko nas zauważą, ale naszym celem nie jest eliminacja, a ich przechytrzenie. Przywrócić wszystko na właściwe tory możemy opanowując 9 faz Qi - energii kształtującej wszystkie żyjące istoty.

W tym celu przeskakiwać będziemy między dwoma światami - Yin i Yang. Yin jest pogrążony w mroku, samotności i spokoju. Wymiar przypominający grobowiec, w którym cała armia została pochowana. Tam będziemy mieli możliwość planować swoje następne kroki. Yang jest przeciwieństwem pełnym jasnych kolorów i dynamicznej akcji. Odpowiada za życie pośmiertne, gdzie nasze działania z Yin znajdą swoje odzwierciedlenie.

Już pewnie domyślacie się, w jakim kierunku zmierza gameplay. To ciągłe skakanie z jednego wymiaru na drugi, by krok po kroku rozpalić wygasły ogień i otworzyć drzwi do następnej zagadki. W Yin dysponujemy kluczową dla rozgrywki energią odpowiedzialną między innymi za przebudzenie pradawnych maszyn lub postawienie bariery ochronnej. Ilość mocy do wykorzystania jest ograniczona i możemy ją jednym przyciskiem resetować (rezygnując tym samym, ze wszystkiego co stworzyliśmy). Tu uruchom, tam postaw zasłonę, żeby spokojnie wcisnąć przycisk itp.

W Yang dowiemy się o skutkach naszych działań. Czy bariera faktycznie nas chroni, a uruchomiona maszyna trafi w obrany punkt/wroga. Niestety, dynamika, jaką ten wymiar nadaje, gryzie się z moją wizją gry logicznej. Wymagana jest od nas zbyt duża zręczność, a kręcenie się w kółko uciekając przed adwersarzami, jednocześnie próbując rozkminić wymagane od nas działania, to prawdę powiedziawszy udręka.

Niektóre mechaniki są przemyślane, ale kiepsko zaimplementowane. Konieczność zablokowania łucznika, by posiąść chwilowo jego moc, najczęściej kończyła się strzałą między oczy. Ktoś powie timing nieodpowiedni, ale kiedy w tym samym czasie gonią mnie z dzidami, to można się zakręcić. Wymagane jest od nas praktycznie sparowanie lecącej strzały (blokiem to ciężko nazwać, bo szybko znika), by później postawić tego delikwenta w wyznaczonym w drugim wymiarze miejscu i osiągnąć założony cel. Fajne na papierze, frustrujące w tym wydaniu. I te mechaniki komplikują się coraz bardziej, a ja (jako sympatyk gier logicznych) czułem się nimi zwyczajnie zniechęcony. 

Styl artystyczny został oparty na estetyce Guo Hua. Tradycyjnej dla chińskiego malarstwa. Wielokrotnie potrafi zrobić na nas spore wrażenie. Jakkolwiek bym się gryzł z tą mieszanką zręcznościówki z grą logiczną, tak trudno czepić się grafiki. Jest urodziwa w swej prostocie. Łatwo tu zatracić się w immersji do świata przedstawionego. Towarzysząca nam muzyka również została należycie dopasowana. Wyczuwalna jest tu inspiracja tradycyjnymi chińskimi instrumentami. Już z poziomu menu zachęcani jesteśmy do założenia słuchawek.

Fantastycznie podane danie, które je się oczami, a potem zawija w serwetkę i cichaczem odchodzi od stołu. Nie jest to gra z podgatunku nijakich. Ma na siebie ciekawy pomysł, ale brakuje wykończenia, bym mógł ją polecić. Może faktycznie wyszło im takie przeciwstawne Yin i Yang, kiedy w jednym miejscu zebrano ciekawy styl artystyczny, z przekombinowanym/frustrującym gameplayem? Zakładam, że tego nie planowali.