Recenzja Stars in the Trash na Nintendo Switch 2

O Stars in the Trash dowiedziałem się… pisząc piątkową paczkę newsów. Obiecywałem wtedy, że się nad tym pochylę, bo gra ma całkiem sympatyczny zwiastun, nawiązywać chce stylem do klasyków Disneya, a i skupia się na zwierzakach. Moja wiedza o tej grze na tym się kończyła, więc pełen niewiedzy oddałem się projektowi studia Valhalla Cats.

W praktyce Stars in the Trash jest dość prostą platformówką, w której sterujemy poczynaniami kota pragnącego wyjść na zewnątrz. Kusi go łono natury, jak i każdego jego pobratymca, a gdy tylko widzi bezpańskiego kota na zewnątrz, to próbuje biec za nim. Finalnie, po kilku nieudanych próbach mu się to udaje, a świat zewnętrzny wcale nie wygląda tak kolorowo, jakby sobie to wymarzył. Nasz protagonista biegnie jednak przed siebie, a My możemy poznać historię miasta pod dyktandem zmutowanych szczurów.

Jest tu wyczuwalne podszycie starych bajek. Będzie kolorowo, ale z wyraźnie nakreślonym mrocznym akcentem, a za typowego antagonistę robi tu hycel. W dalsze koleje losu naszego kota, pilnującego go dzielnie psa, czy świeżo upieczonej kociej miłości odpuszczę, bo… Stars in the Trash jest grą na 45 minut.

Długość może wielu osobom doskwierać. To tytuł na jedno posiedzenie, który rzadko próbuje czymkolwiek zaskoczyć. Kotem przede wszystkim skaczemy, ale mamy też przycisk do klasycznego szponcenia. Zagadki środowiskowe występują tu rzadko, a jak już są, to z kategorii tych rozwiązujących się bez dłuższego namysłu. Tu po prostu idziesz przed siebie i obserwujesz kolejne sceny - gdzie przejścia z jednej do drugiej wyglądają czasami bardzo biednie.

Nie mogę jednak odmówić twórcom miłości do zwierząt i pasji do swoich czworonogów. Oni tu naprawdę starali się odtworzyć zachowanie kotów i psów. Wejść w ich psychikę i przemycić te typowe dla konkretnych zwierząt cechy. Kto ma kota, ten na pewno te ruchy rozpozna - za to brawa!

Stars in the Trash to jednak przede wszystkim hołd. Hołd w kierunku zwierzaków, które odeszły. Zastaniemy tu całą ścianę pupili twórców, którzy są po drugiej stronie, a i gra nie stroni od nieco trudniejszych motywów. Został tu przeprowadzony atak na emocje i będzie to najpewniej (dla większości zwierzolubnych) atak skuteczny.

Szkoda, że ten styl nie zawsze jest tak dopieszczony, jakby sobie tego życzyli. Nie wszystkie levele błyszczą detalami, a kot bardzo często sprawia wrażenie oderwanego od reszty świata. Wszystko przez czasami bardzo płaskie tereny.

Mechanicznie gra też nie ustrzegła się błędów. Zazwyczaj jest to konstrukcja na tyle prosta, że one nawet nie mają kiedy się objawić, ale jak tylko nadarzyła się okazja przy scenie z ciągłym łapaniem się krawędzi, to ta woń niskiego budżetu była mocno wyczuwalna. Kot łapać ma się ich sam, a on miewa problem, żeby w ogóle poprawnie zarejestrować nasze polecenia. Jest pokracznie, pewnie spadniecie, ale to jedna sekwencja z całej (...no, 45 minutowej, ale wciąż) gry.

To tańszy tytuł dla wielbicieli zwierzaków. Jak ktoś kociarz, to może sobie zerknąć, ale też z wyraźnym dystansem i bez oczekiwań. Jest serducho, okazjonalnie jest też ładnie, ale to tytuł, który na początku tysiąclecia debiutowałby u nas w gazecie. Niby nie zbrodnia, w kiosku też perełki były, ale wiele pozostałych niosło wiadomą jakość. Był uśmiech przy walce z odkurzaczem, był smutek po ataku szczurów, więc pomimo okazjonalnej fuszerki to nie była strata czasu.