Recenzja Pico Park 2 na Nintendo Switch

Niedawne pokazy od Nintendo przyniosły sporo dobrego dla graczy, więc wreszcie można było powiedzieć, że Partnerzy i Indyki dowiozły. Jedną z premier dostępnych tego samego dnia na eShop była kooperacyjna platformówka o nazwie Pico Park 2. Minimalistyczna gra od Tecopark bazuje na prostych założeniach, gdzie łączymy siły w przynajmniej dwóch graczy (maksymalnie 8), by pokonać level pełen podstępnych tricków chcących nas wykończyć. Współpraca jest nieunikniona, a śmierć jednego z nas restartuje próbę dla wszystkich.

Oryginał pojawił się w 2019 roku i… zakładam, że nikt o nim nie słyszał. Za sprawą prostej grafiki utonął gdzieś w morzu eShopowego porzygu i tworów dziwnej natury. Bez wcześniejszej zapowiedzi/recenzji, nikt w miniaturkę z kwadratowymi kotkami by nie kliknął. Przynajmniej nie świadomie.

Pico Park 2 stawia przed nami zestaw wyzwań podzielonych na kategorie. Każda z nich liczy 4 levele o różnym stopniu trudności i złożoności. Będzie to jednak w głównej mierze podyktowane tym, w jak zwinnej i bystrej ekipie będziemy grać. Tytuł został zaprojektowany, aby nas nieustannie zaskakiwać i dostosowywać do odmiennych reguł. Raz niezbędne będzie budowanie kocich klocków z graczy i skakanie im po głowach, a innym razem będziemy karani za samo dotknięcie się.

Radość płynąca z różnorodności jest najmocniejszym atutem gry - co dobrze o niej świadczy, bo dokładnie na tym chciała się oprzeć. Sam byłem zaskoczony, jak wiele pomysłów upchnięto w ten kwadratowy świat. Białe tło, zielone ścianki, a wewnątrz platformówka, gra logiczna, zręcznościówka, mini gry rodem z Game & Watch, a nawet prosty Shmup. Wiadomo, że wszystko w granicach kociej prostoty, ale… wyjątkowo sympatycznie!

W grę nie ma możliwości zabawy solo. Musicie dobrać sobie kompana, bo online raczej nie rozpieści was randomowymi możliwościami. Zdarzają się momenty dostępnych kilku pokoi, a i założenie swojego zaraz przyniesie nowych ochotników, ale to zawsze loteria.

Wbudowany tu został prosty komunikator do rzucania komend, a i bardzo zgrabnie sprawdza się ekran dotykowy, który wskazać może punkt niezorientowanemu nieznajomemu - patrzę na Ciebie zielony “przyjacielu”! Efekt takich działań jest najczęściej komiczny, co należy wpisać w koszta takich gier. Nigdy nie wiesz, kto siedzi po drugiej stronie i jak wielki ma problem z kontrolowaniem lewej gałki.

Pico Park 2 robi naprawdę wszystko, żeby uprościć granie każdemu, więc możemy się poruszać i skakać - nic więcej nie będzie potrzebne. Fajnie, że wmontowali tak wiele w ten prosty schemat i że można bawić się tym bez żadnych ograniczeń wiekowych - absolutnie dla każdego.

Spełnienie swoich założeń jest godne pochwały, ale wiadomo, że należy zachować jakiś umiar. Pico Park 2 da bardzo dużo radości, ale przy odpowiedniej ekipie to wszystko będzie mieczem obosiecznym. Frajda wzrośnie, jednak przebrniecie przez wszystko, co gra ma do zaoferowania bardzo szybko. 4 levele na kategorie, to bardzo mało. Mnożąc to przez 15 “konkurencji” daje 60 szybkich plansz i niewielkie potrzeby na powtórkę. Warto też podkreślić, że nie wszystkie kategorie są sobie równe. Jedne oczarują, by inne sprawiały wrażenie wepchniętych na siłę. Formacja zakładająca śledzenie każdego piksela, żeby przypadkiem nie wejść w "laser", to niekoniecznie ten sam model zabawy, co jakieś logiczne przeskakiwanie przepaści, kiedy wszyscy jesteśmy związani liną.