Recenzja Tron: Catalyst na Nintendo Switch 2

Tron to seria filmów zapoczątkowana w 1982 roku. Wtedy też miała najwięcej sensu, bo przenosiła nas do futurystycznego wnętrza komputera/systemu operacyjnego. Próbowała zaszczepić w widzach wizję przyszłości, która jeszcze nie nadeszła. Produkt obrósł kultem na tyle, że Hollywood bardzo trudno się z nim rozstać i raz na jakiś czas próbują nas atakować kontynuacją. Te sensu mają coraz mniej, ale korzystają w pełni z obecnych możliwości technologicznych i efektów specjalnych. 

Nie mnie teraz rozsądzać, czy to skoki na kasę, czy faktycznie mają tam tak wielką rzeszę fanów, która legitymizuje ich powstawanie (ode mnie już pierwszy film dostał 4/10, Dziedzictwo z 2010 roku spadło oczko niżej, a tegorocznego produktu Ares to się nawet trochę boję). My zajmiemy się najnowszą produkcją studia Bithell Games (John Wick Hex, Tron: Identity), która zabierze nas do tego świata i przedstawi postać Exo - programu posiadającego rzadką moc wykorzystywania glitchy.

Tron: Catalyst to gra akcji z kamerą usytuowaną nad postacią gracza (top-down). Jako kurier szybko uzyskamy moc korzystania ze wspomnianych błędów niewidzialnych dla innych, które w języku tutejszego gameplayu pozwolą nam powtórzyć daną pętlę/level. Choć w głowach możecie sobie już rozpisać roguelite’a, który świetnie by się w takim szablonie odnalazł, to mamy tu jedną słuszną drogę i jeden styl walki.

Uprzejmości ze złymi programami wyjaśniamy za pomocą broni białej i dysków. Jesteśmy na tyle atletyczni, by zrobić dodge, ale poza absolutnymi fundamentami gier akcji nie dostaniemy nic ekstra. Na nieszczęście Tron nigdy nie ma zamiaru wprowadzać jakiejkolwiek rewolucji w swych systemach, trzymając się utartych schematów. Walka będzie nudna. Tak po ludzku. Niby można się z nią polubić za sprawą sympatii do gier akcji, ale nie życzę tak nisko zawieszonych poprzeczek. Nie każda szybsza akcja, to od razu dobra gra.

Szczególnie gdy ogrywamy ją na Switchu, gdzie została ona dostrojona do poprzedniej konsoli Nintendo i daleko jej szacie graficznej do należytej ostrości. Wszystko szybko staje się nijakie, a i fabularne tropy lubią nas wprowadzać na znane już ścieżki. I to tak za sprawą backtrackingu, jak i wspomnianego loopa, który czasem może być zgrabną wymówką po naszej śmierci, ale bywa też obowiązkowym skokiem do przeszłości, by zdążyć z czymś, czego wcześniej nie dało się zrobić - nie każda powtórka to Twoja wina, a niektóre są wpisane w schemat.

Bithell Games najwyraźniej miało nadzieję, że taki przyzwoity zarys i oparcie wszystkiego na znanej marce wystarczy. Cóż… było to założenie szalenie błędne, a zachwycający filmowym światem Tron nigdy nie będzie w stanie tego powtórzyć ze statycznej kamery top-down, bez możliwości choćby minimalnego jej zbliżenia. Bijesz się więc jakąś świecącą na niebiesko bryłą, by walczyć z takimi samymi świecącymi na inne kolory świata bryłami. Średni to rodzaj rozrywki.

Starali się to wszystko naprawić wątkiem fabularnym, na który nacisk jest dość oczywisty od samego startu. Tyle że nawet jeśli uznamy, że historyjka jest ok (niech już im będzie) to sposób jej prezentacji pochodzi z podręcznika gier najbiedniejszych, czyli statyczny obrazek (często ten sam, bo zawierający jedną postać mówiącą) i napisy. Bieda.

Jeśli więc Tron zachwyca was swoją wizją i rozbudza fantazje o przygodzie wewnątrz swojego komputera, to Catalyst na pewno nie sprosta tym potrzebom. Będzie to zapchajdziura dla najwierniejszych fanów uniwersum, którzy dostaną możliwość przejechania się kultowym motorem (wybaczcie ignorancję, jeśli on ma jakąś swoją specjalną nazwę). Gra poprawna do porzygu. Już chyba bym wolał, żeby się zawiesiła i zaczęła serwować cykliczne spadki klatek, żebym mógł zejść niżej z oceną. Grzechem tej gry jest to, że ona powstała po linii najmniejszego oporu - tak mechanicznego, jak i kreatywnego. Grać niby można, ale po co?

Dziękujemy za klucz do recenzji firmie Cosmocover