Recenzja Popucom na Nintendo Switch 2

Od match-3, przez zagadki środowiskowe, po poboczne arcade’owe gierki. Popucom to kooperacyjna gra, gdzie kolory grają kluczową rolę. Wcielamy się w duet bohaterów, którzy trafiają na nową, futurystyczną planetę, gdzie każdy jej odłam ma zestaw zagadek z ciągle napływającymi świeżymi pomysłami.

Popucom debiutował na PC w czerwcu tego roku, gdzie zasłużył na przytłaczająco pozytywny odbiór graczy Steam. Do dyspozycji mamy 2-osobowy Story Mode (wyłącznie 2-osobowy, więc lokalnie lub online będziemy zmuszeni się z kimś połączyć i nie ma grania solo) lub pomniejsze zabawy do 4 graczy.

Założenia kampanii są dość proste. Trafiacie w duecie na dany obszar, dysponując dwoma kolorami na postać - zmiennymi w locie. Wszystkie plansze to tory przeszkód, gdzie będziecie się dostosowywać przede wszystkim odpowiednią barwą. Dla przykładu różowa platforma utrzyma was wyłącznie w takim kolorze, więc musicie skoczyć w odpowiedniej formie. To oczywiście dość bazowy obraz całości, który rozwija się wraz z rozwojem kampanii.

I sięga całkiem przyzwoitego poziomu! Zagadki w grze nigdy nie będą przesadnie trudne, ale mają podobne założenia, co niedawno chwalony Biped 2 - są szalenie różnorodne. Każda mapka to zestaw nowych sztuczek do implementacji. Od metroidowej formy kulek po mechanizmy obronne przed laserami, które szybko ewoluują w platformy, po których kompan będzie bezpiecznie skakał. 

Ogółem Popucom, co zresztą widać po stylu artystycznym, został sprofilowany pod młodszego odbiorcę. Zagadki, choć coraz bardziej kreatywne, są ofiarami ciągłych nowości. Jeśli za każdym razem (czyli co jakieś 10-15 minut) prezentujesz nowy pomysł, to wiadomo, że on nigdy się nie rozwinie należycie. Zawsze będzie w powijakach i zawsze będzie czuł potrzebę Cię z nim zapoznać, co blokuje Popucom przed wyjściem na szersze, nazwijmy to Portalowe wody. Takie liźnięcie powierzchni też może niektórych zmęczyć, choć kampania jest zabawą na 5-6h.

Łamigłówki mieszane są z o wiele bardziej okazjonalną walką. Choć to ona często wychodziła na pierwszy plan podczas zapowiedzi, to trzeba przyznać, że jest jej wyraźnie mniej na przestrzeni całej gry. I to pomimo tego, że każdy level jest zakończony walką z jakimś bossem. Ci ostatni to zwykle przerośnięte kreatury złożone z kulek o konkretnych barwach. Rozbijamy je, łącząc w trójki, czyli strzelamy odpowiednią kulą w dane miejsce. To match-3 w formie zręcznościówki. Spełnia swoje zadanie. Czasami bossowie mają irytujące fazy, ale to głównie dlatego, że rozłożenie ich na czynniki pierwsze nie jest przesadnie trudne - choć nieuwaga i wbudowany friendly fire mogą sprawić, że jedno z nas zginie i będzie tkwiło w bańce mydlanej do odwołania.

Dopiszcie do tego formę personalizacji swojego bohatera, którą kupujemy w sklepie za zebrane monety, a dostaniecie mniej więcej obraz Popucom. Gry świetnej w kombinacji dziecko-dziecko, nieco gorszej, choć wciąż dobrej w zestawie dorosły-dziecko i zbyt często uwłaczającej dla duetu dwóch dorosłych.
 
Czasami większą przeszkodą w zagadce może być konieczność mierzenia z broni, która niekoniecznie lubi się ze spadkami klatek na Switchu. Choć jest to design prosty, elementów nie ma za dużo, to stara się to wyglądać atrakcyjnie i kosztem tego niekoniecznie domaga na pierwszym NSW - na niego było to tworzone, a Switch 2 korzysta ze wczesnej kompatybilności. Nie są to ciężary dla konsoli, które tę grę przekreślą w pełni, ale będą odczuwalne praktycznie na całej szerokości. W teorii korzystałem z modułu online, ale w sytuacji, gdzie obie konsole korzystają z tego samego Wi-Fi i znajdują się obok siebie, więc nie chcę mi się wierzyć, że problemy były efektem łącza.

Wciąż - gra warta uwagi. Jeśli ktoś potrzebował dokładnie czegoś takiego, to żeby nie wiem jak bardzo to chciało imitować swoim jestestwem Splatoona, nie kończy w świecie Nintendo jako brzydki krewny, a solidna porcja zabawy.